« مهدويت دوازده »

هر چند که عید است ولی دلتنگیم
دلتنگ جهان بی غم و یکرنگیم
ای کاش که مهدی برسد از سفرش
ما در صف یاران ،همگی می جنگیم...

عید فطر مبارک

علی رفیعی

« مهدويت دوازده »...

عشق یعنی گنبد و گلدسته ها/
پنجره فولاد و ایوان طلا/

آن نه سقاخانه ؛ یک میخانه است/
ساقی اش هم هست آقایم رضا/

خوش به حال کفتران لایقش/
روز و شب هستند آزاد و رها/

حج ما دور ضریح پاک اوست/
بهتر از حج و طواف اغنیا/

خادمش بعد از کمی تفتیش گفت:/
جان به قربانت بفرما ای خدا/

باز هم حسن ختام این مصرع است:/
شاه این کشور تویی ما هم گدا/

 

« مهدويت دوازده »...

حتی اگر غریبه ، اگر آشنا ، ببخشآقا به حق حضرت زهرا بیا ببخش یک عمر زیر خیمه فقط اشک ریختیممثل هزار دفعه ی قبلی مرا ببخش مجبور می شوم که تو را یک قسم دهم:و الله بنده را به جلال خدا ببخش العفو یا خبیر و حلیم و کریم منما را به حق حرمت آل عبا ببخش آقا به حق حضرت معصومه عفو کنآقا به حق تربت پاک رضا ببخش هرچند سعی مروه نکردم کنارتاناما بیا به خانه ی ما هم صفا ببخش این کاسه های خالی ما را نگاه کن...مسکینم و یتیم و فقیر و گدا؛ ببخش جرمی نکرده ایم سزاوار بخششت !جرمم کم است، وسع کمم را شما ببخش اما نبخش جرم مرا مثل دیگران...من را شبیه دست و سر و پا جدا ببخش آقا به هیچکس تو « مهدويت دوازده »...

ای کاش همیشه آسمان آبی بود/
شب ها همه جا سفید و مهتابی بود/

بر وفق مراد بود اوضاع جهان/
هر برکه پر از هزار مرغابی بود/

در قلب تمام شاعران دنیا/
جای غم و اضطراب شادابی بود/

در لحظه ی بی خواب شدن شب هنگام/
یک شعر دوای درد بی خوابی بود/

اما چه بگویم که میان من و تو/
یک رابطه ی رعیت و اربابی بود/

* علی رفیعی وردنجانی پریش

« مهدويت دوازده »...